Stefan Konrad Śmigielski
(1921-1990)

      Stefan urodził się 11 marca 1921 r. w Sosnowcu, skąd jako kilkuletni chłopiec ze swoimi rodzicami, Marianem i Janiną z d. Strzelczyk, przybył do Kalisza. Ukończył tutaj szkołę powszechną i Gimnazjum im. A. Asnyka.

      Już na początku okupacji hitlerowskiej Stefan związał się z miejscową konspiracją, którą jednakże dosięgły rychło ciężkie ciosy gestapo; gdy i na Jego trop wpadło, zdołał "ewakuować się", jak opowiadał, do Warszawy, gdzie podjął pracę robotnika w niemieckiej firmie i niebawem wstąpił do oddziału sabotażowo-dywersyjnego "Spec" Związku Syndykalistów Polskich, uczestnicząc następnie w kilku akcjach bojowych Oddziałów Szturmowych "ZEW".
       Oddziały wojskowe ZSP wcielone zostały w 1943 r. do Armii Krajowej; jako „Zgrupowanie Róg" toczyły zażarte i krwawe boje w obronie Starego Miasta. Zasłużoną chwałą okryła się 101 Kompania Syndykalistów, w której Stefan Śmigielski, jako kapral podchorąży "Sielski" 3 plutonu, dał liczne dowody męstwa i poświęcenia, biorąc udział m. in. w zdobyciu Pałacu Krasińskich, walkach o Katedrę św. Jana i Kanonię oraz Zamek Królewski. Odznaczony został Krzyżem Walecznych. Ciężko ranny 1 września, po upadku Powstania dostaje się do niewoli, jednakże ucieka z transportu do obozu.

      Wyzwolenie zastaje Stefana w Łowiczu, skąd powraca do Kalisza; po ukończeniu Liceum im. T. Kościuszki, wstępuje na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej, uzyskując w 1952 r. dyplom magistra inżyniera. Zawiera małżeństwo z Kazimierą Marią Gordon, z który ma córki Teresę Marię i Annę Marię; pierwsza jest farmaceutką, a druga architektem. Stefan pracuje w stołecznych biurach projektowych, rozwija swoje uzdolnienia architektoniczne, uhonorowane Nagrodą Państwową. Prawdziwym talentem zabłysnął podczas kilkuletniej pracy w Iraku, gdzie projektował m.in. nowe miasto Al Oain.
      Drugą Jego pasją było gromadzenie materiałów do przygotowywanej książki "Na barykadach Starówki", której wydania (1992 r.) nigdy nie doczekał. Był od początku członkiem naszego Klubu. Zmarł 16 września 1990 r. i pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim. Oprócz Rodziny, towarzyszy broni, także Kaliszanie pochylili głowy nad Jego trumną.

Bogdan Bladowski, kwartalnik "Kaliszanie w Warszawie" nr 4, kwiecień 1993.