Skąd jednak ten serdeczny stosunek autora do kaliskich lat? Odpowiedź na to pytanie – jasną i czytelną – znajdziemy, poznając życiorys Krzysztofa Troca, który był dzieckiem osieroconym przez wojnę. Ojciec jego zginął w powstaniu warszawskim, matka podczas ataku lotniczego na pociąg. Rodzina, która zaopiekowała się chłopcem, nie miała możliwości zapewnić mu wykształcenia. W ten sposób 13-letni Krzysztof trafił do tzw. pogotowia opiekuńczego w Warszawie, gdzie zazwyczaj kierowano młodzież z marginesu, a reżim obowiązywał więzienny. Po takiej „szkole życia” dom dziecka w Kaliszu (przy ul. Skarszewskiej), gdzie go w końcu odesłano, okazał się miejscem bardzo przyjaznym. Ponadto chłopak został przyjęty do renomowanego Liceum Asnyka, co wprawiło go w euforię. „Myślałem, że skrzydła mi urosły, tak byłem szczęśliwy” – pisze w swych wspomnieniach. Wprawdzie musiał potem ostro pracować, aby nadrobić szkolne zaległości, ale dzięki pomocy profesorów i wychowawców udało mu się to zrobić w ciągu roku, jednocześnie awansując do grona najlepszych uczniów. Wtedy też przeniesiono go z domu dziecka do szkolnego internatu, co też uwolniło go od etykietki „dziecka z przytułku”.

Troc opisuje dokładnie szkołę i jej profesorów, barwnie kreśląc ich sylwetki i przytaczając niezliczone anegdoty. Najpiękniej prezentuje profesora Zbigniewa Ulatowskiego, znawcę historii i łaciny, wielkiego oryginała i arcydobrego człowieka, obdarzonego przez uczniów przydomkiem „Pictus”. To on pierwszy uwierzył w chłopca z Warszawy i każdą wolną chwilę poświęcał, aby pomagać mu w nauce. W tej galerii ciekawych postaci pojawia się także „Jasia”, „Jezusek”, „Hucek”, „Gorgońka”, „Ameb”, „Brandzel”, „Franek” czy też mniej lubiany „Kot”. (Każdy szanujący się asnykowiec wie, kto się kryje pod tymi przydomkami.) A wspomnieniową relację znakomicie dopełniają portrety i karykatury, a także charakterystyczne sceny szkolne w rysunkach innego asnykowca, artysty plastyka Krzysztofa Oleksiaka, który (podobnie jak Troc) też mieszkał w szkolnym internacie.

Ten internat (dawna willa rodziny Gaede przy ul. Warszawskiej) z całą swą hierarchą (od „szczurów” po „starszyznę”), regulaminowymi zakazami i sposobami ich omijania, a przede wszystkim nieokiełznaną fantazją jego mieszkańców – też zajmuje sporo miejsca w książce. Z innych ciekawych epizodów warto zwrócić uwagę na opis uroczystości po śmierci Stalina i wkrótce potem wizytę w Kaliszu kardynała Wyszyńskiego z okazji 700-lecia kościoła św. Mikołaja, co nieodparcie nasuwa skojarzenia i porównania, niezbyt korzystne dla propagandy państwowej. Z dużym dystansem opisuje Troc także działalność młodzieżowej organizacji ZMP, gdzie bawiono się przede wszystkim w „składanie samokrytyki”. Podobno niektórzy uczniowie czynili to regularnie i po mistrzowsku – ku uciesze kolegów. A władze też były zadowolone...

Wspomnienia kończą się na „zwariowanym” roku 1956, kiedy też przychodzi czas studniówki, matury, wielkiej satysfakcji i... pożegnania z Kaliszem. Krzysztof Troc wybrał wówczas studia na Politechnice Warszawskiej na wydziale samochodów i ciągników. I do tego czasu związał swe życie z Warszawą, ale Kalisz na zawsze zachował w swym sercu, bo stara miłość nie rdzewieje.